Μου μίλαγε για τους Έλληνες και τον ηρωισμό τους και ένιωθα σαν να μίλαγα με τον Μέγα Αλέξανδρο.

Μας έφτασε ένα συνταρακτικό μήνυμα το οποίο αποφασίσαμε να δημοσιεύσουμε.

Μας έφτασε ένα συνταρακτικό μήνυμα το οποίο αποφασίσαμε να δημοσιεύσουμε. Δεν έχουμε φανερώσει προς ώρας το όνομα του προσώπου που μας το έστειλε για λόγους ασφαλείας.

Σήμερα πήγα σε ένα ραντεβού και το άτομο που περίμενα με έστησε. Καθώς το περίμενα παρατηρούσα το κόσμο γύρω μου και σκεφτόμουν πόσο.....
προσηλωμένοι είναι κάποιοι στις καθημερινές τους δραστηριότητες και δεν βλέπουν τι γίνεται γύρω τους. Κάποια στιγμή σε έναν κάδο σκουπιδιών είδα μια γριά γυναίκα
που την ακολουθούσαν 4-5 γάτες και ένας σκύλος.

Η γιαγιά έψαχνε μέσα στον κάδο για φαγητό. Όσο την κοίταζα από δίπλα της περνάγανε άνθρωποι που μιλάγανε στο κινητό, που γυρνάγανε από τα ψώνια, που απλά περπατάγανε. Κανένας δεν έδινε σημασία στην γριά γυναίκα.

Κάποια στιγμή βγάζει από τον κάδο κάτι πεταμένα σαλάμια και τα δίνει στις γάτες και στον σκύλο και λέω μέσα μου «παρόλο την πεινά που έχει δίνει και στα ζώα. Μπράβο της». Πάνω μου κράταγα 3 ευρώ και κάτι λεπτά. Από την αρχή έλεγα να πάω να της τα δώσω να πάρει έστω λίγο ψωμί αλλά δίσταζα. Δεν ξέρω ακριβώς τον λόγο. Ίσως ντρεπόμουνα η δεν είχα το θάρρος. Δεν ξέρω. Το συναίσθημα του τύπου δεν ξέρω τι να κάνω είναι συχνό στις μέρες μας σε πολλά θέματα.

Έτσι έκατσα και τα ζύγισα και είπα αν δεν το κάνω τι θα έχω καταφέρει;

Αν δεν το κάνω δεν θα μάθω την απάντηση είπα μέσα μου, αν από την άλλη το κάνω τι θα έχω καταφέρει;

Θα έχω κάνει μια καλή πράξη και θα είναι ένα συν για την ψυχική μου υγεία, θα έχω βοηθήσει έστω και λίγο κάποιον συνάνθρωπο και θα έχω κάνει αυτό που καταβάθος ήθελα να κάνω. Άρα η ζυγαριά γέρνει και μάλιστα πολυ. Την πλησίασα και της είπα  

«ΓΙΑΓΙΑ ΕΧΩ ΠΑΝΩ ΜΟΥ 3 ΕΥΡΩ. ΠΑΡΤΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΛΙΓΟ ΨΩΜΙ ΝΑ ΦΑΣ».

Η απάντηση πραγματικά με εντυπωσιασε. Μου λέει «Παιδί μου είσαι πολύ ευγενικός αλλά κοιτά να δεις. Εγώ έχω μια μικρή σύνταξη και μπορώ κούτσα κούτσα να ζησω. Αυτό το κάνω γιατί κανένας δεν φροντίζει για αυτά τα ζώα».

Έτσι άνοιξα μια κουβέντα μαζί της γιατί συνειδητοποίησα πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν μέγιστη αξία μπροστά σε αυτούς που μιλάμε με το σεις και το σας. Για να μην μακρηγορώ θα σας πω μόνο αυτό:

Αυτή η γυναίκα ήταν νοσοκόμα το πόλεμο όταν ήταν νέα και μου έλεγε ιστορίες που τα βιβλία δεν τις λένε. Μου μίλαγε για τους Έλληνες και τον ηρωισμό τους και ένιωθα σαν να μίλαγα με τον Μέγα Αλέξανδρο. Μου έλεγε για καράβια με σιτάρι που στέλνανε στην Ελλάδα και οι γερμανοί τα βυθίζανε, μου έλεγε για παλικάρια που γνώρισε και για τον ξεπεσμό που έχουμε φτάσει.

Στο τέλος καθώς έπρεπε να σταματήσω την κουβέντα για τον λόγο του ότι η γιαγιά είχε βουτηχτεί στα δάκρυα ακούω το καλύτερο:

«Παιδί μου», μου λέει «πρέπει να μαζευτείτε και να κάνετε επανάσταση εσείς οι νεοι. Γιατι οι μικρότεροι δεν θα ξέρουν την ιστορία μας. Είναι καλύτερο να πεθάνετε πολεμώντας για την ελευθερία σας παρά να πεθάνετε σκλαβωμένοι».

Αυτή η κουβέντα με την γριά γυναίκα δίπλα σε έναν κάδο σκουπιδιών ήταν για μένα ένα μάθημα ζωής.
http://anti-ntp.blogspot.com/2011/06/100-300-voria.html